Met een knoop in mijn maag op weg naar Utrecht. Ik geef vandaag de open training Schrijven met AI. Een volle bak. Leuk … en toch ook spannend.
Sinds AI voel ik me soms overbodig. Met Chat, Co of Claude kan iedereen immers een goede tekst schrijven. Wat heb ik deze support professionals te bieden? Vraag ik me af terwijl ik rij.
Een goede prompt is essentieel om een goede tekst van AI te krijgen. We oefenen er dan ook op los.
Dan wil Ella weten of AI ook een toespraak kan schrijven.
Tuurlijk, zeg ik, dat gaan we meteen doen!
Ella werkt bij een kleine gemeente. In april is het weer lintjesdag. De burgemeester wil altijd een persoonlijke toespraak voordragen aan de ontvanger van het lintje.
Ella ziet mogelijkheden.
Ik vraag de deelnemers een prompt te schrijven die een persoonlijke toespraak oplevert.
Ze gaan aan de slag. Er wordt gefronst, gewikt en gewogen. Woorden als warm, persoonlijk en oprecht verschijnen op het scherm. De een wil een vleugje humor, de ander juist niet.
AI spuugt braaf toespraken uit. Keurig, informatief, compleet. Maar toch … er mist iets. Hij klinkt een beetje kil, mompelt iemand. Te standaard, zegt een ander. Ella knikt. Het is net een mooie jas die net niet past.
Wat maakt deze persoon écht bijzonder? vraag ik. Ella vertelt. Over de vrouw die het buurthuis draaiende houdt alsof het haar eigen huiskamer is. Over de broers die jaarlijks een voetbaltoernooi organiseren voor jongeren zonder club.
Iedereen voegt persoonlijke verhalen toe aan de prompt. Dan gebeurt het. Ineens is er magie. Ja, dit is ‘m! roept Ella. De tekst leeft, voelt echt.
Op de terugweg voel ik me licht. AI kan helpen, zeker. Maar wij moeten zelf de ziel in een tekst stoppen! Dat blijft mensenwerk.
En ik? Ik ben nog lang niet overbodig.
